Washington,M.Vernon & Almost heaven:West Virginia!

Hi guys,

weeral veel toffe reacties! Leuk voor ons om iets te horen van het thuisfront. Dedie van 't stad zijn blijkbaar eens naar de buiten geweest, hopelijk zijn hun schoenen niet te vuil geworden. Bedankt Pascal en Maud voor de goede zorgen voor onze boerderij, Moe, tante Anne en nonkel Gino voor het opbinden van tomaten en zonnebloemen; en Filip, ze hebben hier lekkere Italianen(restaurants hé!)!

12 juli

We starten met onze 2e dag Washington DC. We trekken naar het capitool en hopen er binnen te geraken voor een rondleiding. Dat gaat verbazend vlot, hoewel we uiteraard eerst door de veiligheidsscanner moeten. Dat hebben we hier wel meer. De Amerikanen zijn zo paranoïa geworden na 9/11 dat we soms om gewoon iets te eten door de scanner moeten. Alsof iemand hun hamburgers zou opblazen(het enige wat de hamburgers doen is de Amerikanen opblazen!)

We schuiven aan, krijgen een stickertje opgekleefd en mogen binnen in een reusachtige cinemazaal waar we een historische film krijgen over de stichting van de nation. (Met hele mooie natuurbeelden.) Daarna worden we in groepen opgedeeld en krijgen een koptelefoon op ons hoofd geplant. We moeten ten allen tijde de gids volgen(een kaalkop met een soort van superdroge humor) en mogen geen 'gap' laten tussen onze voorganger. We volgen de gids en komen al snel in het heiligste van het heiligste : onder de koepel van het capitool. We krijgen er uitleg over het schilderij in de koepel(G.Washington staat er afgebeeld tussen 13 maagden die de eerste staten van de USA voorstellen) Anton vindt niet direct George ertussen, maar ja, hij heeft dan ook een soort rok aan... De gids vertelde ons dat het de bedoeling was om George in het midden van het capitool te begraven maar het gebouw was nog niet klaar toen hij naar zijn 13 maagden vertrok en ze hebben hem dan maar op zijn plantage in Mount Vernon begraven. Zijn familie heeft geweigerd om hem alsnog bij te zetten in het capitool na voltooiïng, wat ook logisch is gezien het  'so beautifiul' is in Mount Vernon. Na nog wat rongehangen te hebben in het capitool gaan we naar onze food court,want het is alweer middag. Daarna naar het spy museum. Het museum toont allerlei toestellen om te spioneren, van verborgen camera's tot afluisterapparatuur en systemen om sloten te openen. Er bestaan dus gewoon machientjes die gelijk welk slot in enkele seconden open krijgen. Slaap wel, allemaal! Anton en Willem kruipen door een luchtkoker en bespioneren ons van daaruit, de sloebers!

Na het museum gaan we naar de andere kant van de mall en bezoeken er de war memorials. Maar eerst passeren we het witte huis. We zien het tuintje dat Michelle heeft aangelegd zodat de Amerikanen gezonder zouden eten. Ze gebruikt veel 'fertilizer' want de planten zien er fantastisch uit! Plots horen we van ver sirenes afkomen. Een kolonne met politiewagens en 3 zwaar gepantserde wagens razen ons voorbij. Zat Obama erin? Ik heb in ieder geval een zwarte man gezien op de achterbank...en als ik op het internet foto's van zijn gepantserde wagen bekijk, dan reed die er tussen. 

De memorial van WOII is heel groot met fonteinen en pilaren die de staten voorstellen. Daarna naar het Vietnam War memorial. Een sobere zwarte muur kruipt uit het landschap en daarop staan alle namen van de gesneuvelden. Mooi(en tegelijk triestig) door zijn eenvoud. Daarna naar het Lincoln Memorial. De president die de slavenhandel stopte werd vermoord tijdens een toneelstuk en daarna vereerd als een heilige. Het is een gebouw met 36 hoge Griekse zuilen(die de 36 staten van toen voorstellen) en 56 treden die de leeftijd van de president tonen bij zijn overlijden. Mooi beeld. Dan naar het Korean War memorial. Door het gras lopen levensgrote beelden van soldaten die een aanval voorbereiden.

Weeral avond. Morgen vertrekken we...

13 juli

Ik haal samen met Hilde de huurwagen af en de kinderen wachten in de lobby. We hebben hetzelfde merk en type als de vorige keer. We besluiten om naar Mount Vernon te gaan want onze kaalkop van het capitool heeft gezegd dat het 'very beautiful upthere' is.

We komen aan en zien een maalderij en een distillerie. Is het dat maar? Nee, we krijgen een plannetje en moeten nog enkele miles verder rijden. Mount Vernon was de plantage van G. Washington en we kunnen zijn huis(mansion) en de plantage bezoeken. Zijn huis is mooi bewaard gebleven. We krijgen een rondleiding door alle vertrekken en zien het bed waarin hij gestorven is. Op zijn plantage werkten meer dan 300 slaven. Ik dacht dat er enkel slaven waren in het zuiden. 'You are in the South!' Wist ik veel dat Virginia, net buiten Washington al 'the South' was. Bij het opstarten van de Verenigde Staten waren slaven echter in de 13 staten toegelaten. We bezoeken zijn graftombe en zien de hutjes van de slaven. George was een nobel man. Bij zijn overlijden stond er in zijn testament dat alle slaven vrij waren. (Of zijn madam dat zo leuk vond vertelden ze er niet bij) We krijgen een film te zien over het leven van George. Hij was de generaal die de beslissende slag won tegen de Engelsen. De reden van de strubbelingen tussen de Britten en Amerikanen was hetgeen waarvoor er nu nog altijd strubbelingen zijn : MONEY! De Amerikanen moesten taksen betalen zonder dat ze daar ook maar één voordeel mee deden, ze hadden niets in de pap te brokken bij de Engelsen. Taxation without representation. Dat staat nu nog op de nummerplaten van de Washington DC'ers. George mocht kiezen of hij koning voor het leven of president wilde worden. Hij koos voor het laatste. Dit land is gemaakt 'by the people for the people'. Eigenlijk wilde hij gewoon liever boer zijn dan koning...

Na het bezoek aan Mount Vernon vertrekken we naar Winchester voor de nacht. We eten bij een Thai die een kleine heeft van 10 maanden. Trots komt hij zijn kindje tonen en een babbeltje slaan.

Zo, morgen gaan we verder, naar het zuiden via de Shenandoah vallei en een stuk van de Blue Ridge parkway.

14 juli

We gaan breakfasten in het hotel. Een dame vraagt me of ik 'a table or a booth' wil. Ik vraag wat een booth is en ze barst in lachen uit. If you don't know what a booth is, I will put you in the corner of the restaurant. You made my day!' Een booth is blijkbaar een tafel met vaste banken errond. Zo, dat weten we ook weer. Willem vraagt hot tea. 'Do you want hèt tea?' We zijn hier blijkbaar bij de Limburgers toegekomen. Ze zingen meer dan ze spreken en we verstaan ze moeilijk.

Na het ontbijt rijden we het Shenandoah National Park  binnen. Als we pas binnen zijn zien we een gier zitten die wegvliegt van ons. Waw! Dat begint goed. Wat verder lopen er herten over de baan. We rijden een tiental km. en dan gebeurt het : een zwarte beer steekt voor onze auto de straat over. Rap! camera pakken! De beer is zo sympathiek om nog zo'n 40 meter naast onze auto in het struikgewas te lopen. Beertje, je beseft het misschien niet, maar onze dag kan niet meer stuk!

We stoppen bij het visitor center en we vragen of er een 'junior ranger program' is. Dat is er en Anton gaat er graag op in. We kopen een boekje met heel wat opdrachten in die hij oplost(in samenwerking met broer Willem) Tegen dat we aan het volgende visitor center zijn heeft hij de nodige opdrachten vervuld en krijgt hij de titel van JUNIOR PARK RANGER van het Shenandoah National park! Hij mag kiezen uit een medaille(net zoals op onze vorige reis zijn deze nog steeds van 100% plastic) of uit een stoffen badge. Hij kiest voor het laatste en is er zeer trots en blij mee! 

We rijden verder en komen nog tal van herten en roofvogels tegen. Rond 4:00 pm rijden we het park uit en het volgende park in. De 'Blue Ridge Parkway'. Het liedje van Denver speelt door mijn hoofd : Almost heaven, West Virginia, Blue Ridge Mountains, Shenandoah river..... En of dit heaven is! De Blue Ridge mountains zijn precies blauw gekleurd. Prachtig, waw, wat een vergezichten, de ene bergkam na de andere en telkens in een andere tint blauw. Wat een pure natuur! Eindeloos trekken de bergruggen zich voor onze ogen uit. We zien nog een hertje, zangvogels en vlinders in alle kleuren en reuzemarmotten.

In het visitor center wil Anton uiteraard ook Junior Ranger worden van de Blue Ridge Mountains. Hij krijgt een boekje met opdrachten en we moeten in verschillende visitor centers blaadjes bijvragen. Van zodra hij 3 blz + de omslag van het boekje heeft opgelost krijgt hij een nieuwe promotie! Maar dat zal voor morgen zijn, want we komen aan in Roanoke. Ik vul het verslag aan en plaats het op de blog terwijl Kobe en Anton gaan zwemmen. Willem leest zijn boek en Hilde de roadboek. Voilà,  nu gaan we eten en morgen trekken we verder de mountains in. Hopelijk zien we nog wat wild !

Saluutjes en vele groetjes van de Leielanders!