Houma, Vacherie en New Orleans

Bij het zeer uitgebreide ontbijt bespreken we met Audrey de beste plaats om een swamp tour te boeken. Ze raadt ons aan om naar 'Annie Miller's son's swamp tour' te gaan. Maar we bekijken best toch eerst het weerbericht op 'the Weather channel' om zeker te zijn dat het niet gaat onweren. Orkaan Bonnie - afgezwakt tot een tropische storm, zou kunnen roet in het eten gooien. The Weather Channel is heel iets anders dan ons Belgischee weerbericht waar Frank of Sabine braafjes vertellen welk weer ons te wachten staat. Nee, hier is het net of je naar een teaser van een rampenfilm zit te kijken. Wat er hier allemaal op ons afkomt - en dat elke dag - grenst aan het ongelooflijke. Volgens hen hebben we 50% kans dat het gaat regenen. Maar goed, we wagen het erop. Na uitgebreid afscheid te hebben genomen van onze leuke twins(Maudrey is intussen ook binnengewaaid) rijden we naar Annie Miller's son (Annie Miller heeft ooit de tour opgestart, ze heeft dat volgehouden tot haar 88 jaar waarna haar zoon de business heeft overgenomen. ) De tour start om 10:00 am en zal twee uren duren. We vertrekken in een platte ijzeren boot met een 14 tal personen. Annie Miller's son geeft heel wat uitleg over de planten en dieren die we tegenkomen. We zien waterschildpadden, allerlei watervogels en bomen die in de bajou's staan. De vissers aan de kant zwaaien ons toe. Heel vriendelijk en gemoedelijke mensen. We passeren aan huizen waarvan hun tuin tot aan het water komt, daar staat dan meestal nog een joekel van een boothuis en dito boot. Na een tijdje komen we in een heel brede bajou en dan begint Annie Miller's son te roepen 'Captain Jack, Captain Jack...' Wij denken : wat krijgt hij nu, maar plots komt er een reusachtige alligator aangezwommen. Hij voedert Captain Jack een stuk kip met behulp van een stok met ijzeren punt en nog meer alligators komen aangezwommen. De dieren komen met hun muil tot vlak naast ons. A.M's son doet dit nog op verscheidene andere plaatsen, en de alligators zijn zeer tevreden met zijn 'swamptours'. Maar wij ook. De natuurpracht is grandioos!!!

Na de swamptour gaan we eten in een nabijgelegen restaurant. Kobe en Willem eten alligator (ze moeten ze jagen of er zouden te veel van deze dieren zijn) en ik eet een 'cajun platter', allerlei zeedieren en ook stukjes alligator.

In de namiddag rijden we tot in niemandsland, waar de weg stopt, letterlijk op het einde van de wereld.  We rijden op een stuk land dat heel ver de zee in gaat. De huizen staan er op palen en een mevrouw van een winkeltje geeft ons de uitleg. Als je hier wilt bouwen moet je uw huis min. 15 feet hoog bouwen.  Oudere huizen die hier staan geraken niet meer verzekerd en regelmatig komt er water in de huizen. Bij hen is het het laatste jaar 2 keer voorgevallen(en dit voor het eerst). Ze leven van de garnaalvangst en hebben een privé stuk water waar alleen zij mogen vissen. Haar grote vrees is dat een orkaan de BP olie in de kanalen zal jagen en dan mogen ze 5 à 10 jaar niet meer vissen (en hebben ze ook geen inkomen). Ze raadt ons aan om nog verder te rijden tot op het einde van de weg. Daar liggen de boten die normaal op zee zijn om de olie op te ruimen, maar deze zijn binnengevaren uit vrees voor orkaan Bonnie.  We rijden verder en zien dat vele boten al terug de zee zijn opgevaren daar Bonnie vannacht het land is ingetrokken. Toch zien we nog enkele vissersboten waar er skimmers aanhangen om de olie op te ruimen. Er hangt hier een onaardse, onwezenlijke sfeer; net of we inderdaad op het einde van de wereld zijn.

We keren terug en zien onderweg dat de mensen van de olie-industrie niet gelukkig zijn met het moratorium dat president Obama heeft opgelegd voor off-shore olieboringen. Zo staat er op een bord : 'The zoo has an african lion, the white house an african liar.' Er is hier nog veel racisme in het zuiden, slecht 1 of 15 blanken zou op Obama gestemd hebben.

Het wordt avond en we rijden naar onze slaapplaats : the oak alley plantation in Vacherie. We logeren er in twee luxe cottages. We bezoeken de plantage en zijn er zo goed als alleen. Alle dagjestoeristen zijn al naar huis. Het domein is prachtig. Voor de mansion ligt een 400 meter lange laan met eiken die 250 jaar oud zijn (100 jaar ouder dan de mansion), en dat levert mooie beelden op .  
Morgen bezoeken we de mansion!

26 juli

Na het ontbijt bezoeken we de mansion. Een jonge dame in de klederdracht van die tijd geeft ons een rondleiding en vertelt ons enkele leuke anekdotes van in die tijd. Zo hadden de vaders en dochters geheime tekens om met elkaar te communiceren wat de jonge heren betrof. Papa had een kaarsenhouder met een soort draaisysteem, zodat hij de kaars omhoog of omlaag kon laten gaan. Als een vader zijn dochter in  het gezelschap zag van een jonge heer die niet direct in de smaak viel van papa, dan liet papa de kaars zakken. Als de jonge heer wel in de smaak viel, en dochterlief mocht ingaan op de avances van de jonge heer, dan draaide papa de kaars omhoog. Als het tijd was om de avond af te sluiten dan doofde papa de kaars.

Na het bezoek aan de mansion vertrekken we richting New Orleans. Voor we ons hotel opzoeken besluiten we naar de wijk te gaan die zwaar getroffen werd door de orkaan Katherina, nu toch al 5 jaar geleden. De wijk ligt er nog steeds gehavend bij. Sommige huizen staan er nog steeds half ingezakt bij. We zien de tekens die de hulptroepen hebben aangebracht om te laten zien dat het huis al onderzocht was na de storm en hoeveel doden er gevonden waren. In andere delen is het puin al geruimd. We zien nog enkel de funderingen van de woningen. Velen komen hier nooit meer terug; anderen hebben hun leven terug opgebouwd, hun huis gerestaureerd en wachten bang af tot de volgende orkaan komt aangeraasd. Het moet onvoorstelbaar zwaar zijn om zo te leven, steeds die onzekerheid 'Zal mijn huis er volgende week/maand/jaar nog staan?'

Na het bezoek aan de rampstreek betrekken we ons hotel (we logeren in het French Quarter, net naast Bourbon Street) en we maken een wandeling door New Orleans. Er hangt hier een prettige sfeer en als we 's avonds door Bourbon Street lopen gooien enkele gasten halskettingen naar beneden (dat is hier een gewoonte van het carnaval-mardi gras). We lopen nog wat langs de oevers van de Mississippi, eten en gaan dan slapen. Morgen bezoeken we de stad.

Slaapwel,

De Leielanders